Name: Polana - Lech Majewski | wystawa czasowa
Start: 2024-03-23
End: 2024-10-06 20:00+02:00
Location: Muzeum Śląskie w Katowicach

Polana, inaczej rozstęp, błonie, przesieka… wyrwa w jednolitym organizmie lasu, gdzie światło nie napotyka na gąszcz pni i gałęzi, a jego blask rozpływa się z całą mocą.

Światło obnaża i oślepia, ale też w zadziwiający sposób wyostrza i roztacza inną, niekiedy całkowicie odmienną perspektywę. Staje się szansą na nowe widzenie i ocenę tego, co polanę otacza: rzeczywistości spowitej półmrokiem.

Polana Lecha Majewskiego to instalacja site-specific składająca się z dwóch wideoartów oraz specjalnie zaaranżowanej przestrzeni. To dyptyk składający się z dwu niezależnych opowieści o skrajnie odmiennej dynamice i estetyce.

Chociaż nie są bliźniacze, zdają się obrazować ten sam tajemniczy, niepokojący i niedopowiedziany wątek. Bohaterowie owych historii są jakby wyjęci z rzeczywistego bytowania. Tkwią w onirycznym transie bądź pogrążają się bez pamięci w szaleństwie grupowej ekstazy. Wydaje się, że łączy ich nieświadomość miejsca i czasu, w którym się znajdują. Nie dostrzegają dopiero co dokonanej lub właśnie nadciągającej katastrofy. Zanurzeni w nurcie pozornej obecności, nie spodziewają się tego, co wydarzyć się musi, niespodziewanie i nieodwracalnie. Ta ucieczka w celebrację życia nie oddala od tego, co nieuchronne.

Od zarania dziejów ludzkość zgłębiała tajniki istnienia w jego ograniczoności. Tanatos pojawia się w mitologiach, wierzeniach, religiach i nurtach filozoficznych wielu kultur, bez względu na ich czasowe i geograficzne oddalenie. Fatum definiujące koleje życia, zarówno pojedynczego człowieka, jak i całych społeczności, od zawsze budziło lęk i potrzebę obrony. Zadawane pytania, dlaczego akurat tutaj i teraz, i właśnie w taki sposób coś się wydarzyło, wpływając na czyjś los i istnienie, niezmiennie pozostają bez odpowiedzi. Ta trwoga stała się źródłem rytualnych, magicznych praktyk: zaklęć, tańców i noszonych z wielką estymą talizmanów. Wszystko to miało służyć odczynianiu złego uroku, ochronie przed nieszczęściem i odsunięciu momentu ostatecznego odejścia. Tych, którzy już odeszli, żegnano z obrzędowym namaszczeniem, mającym również wspierać zmarłego w przejściu na tę drugą, nieznaną żywym, stronę. W życiu toczącym się powolnym rytmem nie zapominano więc o obecności tego, co nieodwołalne.

(…)